Και με όλα αυτά...

...δεν πρόλαβα να πλύνω τα πιάτα.

Αερολογίες

Το τελευταίο διάστημα έχω παρατηρήσει ότι έχω γίνει αρκετά κλειστός χαρακτήρας και δεν ανοίγομαι πολύ εύκολα σε νέες/παλιές γνωριμίες μου. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος για τον οποίο ξεκινάω κ αυτό το blog .

Κύρια πηγή του προβλήματος βρίσκεται κυρίως στο γεγονός ότι μένω εδώ κ δύο χρόνια τώρα στη Βαρκελώνη (χμ είναι δύο χρόνια, ή απλά συνήθισα να λέω αυτό το νούμερο; Για να δούμε: Ήρθα τον Σεπτέμβριο του 2004, πέρασε ένας χρόνος μεταπτυχιακού κ ένας χρόνος δουλειάς. Τώρα πλέον έχουμε Δεκέμβριο, οπότε +3 μήνες, ε, εντάξει καλά λέω λοιπόν) Πού ήμουνα; ναι, στο ότι έχω καταλήξει να είμαι κλειστός χαρακτήρας. Δεν το εννοώ με την πολύ αυστηρή έννοια, μη νομίζεται ότι είμαι κανένας ερημίτης ή τίποτα. Κάθε άλλο, ευχαριστιέμαι πολύ την ζωή μου. Περνάω καλά δεν έχω κανένα παράπονο η δουλειά μου πηγαίνει καλά. Τα προσωπικά μου είχανε κάποια σκαμπανεβάσματα (απίστευτο! Το λεξικό την είχε αυτή τη λέξη) αλλά δε μπορώ να πω ότι πάνε άσχημα, αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο το οποίο θα το αναλύσουμε αργότερα.

Ναι ξέφυγα από το θέμα μου. Γιατί λοιπόν είναι η πηγή του προβλήματος η παραμονή μου στη Βαρκελώνη αυτό το διάστημα; Διάφοροι λόγοι. Ένας από αυτούς είναι ότι το διάστημα που είμαι εδώ πέρα σκέφτομαι σε διαφορετικές γλώσσες (σε 3 συγκεκριμένα - δεν είναι δύσκολο να μαντέψετε ποιες είναι, να βοηθήσω καταλανικά δεν είναι) το οποίο είναι μεγάλο πρόβλημα. Το λεξικό μου στις 2 από αυτές δεν είναι το καλύτερο δυνατό, με αποτέλεσμα όταν σκέφτεσαι σε περιορισμένο λεξικό, να περιορίζεται η σκέψη σου. Όχι δεν το διάβασα πουθενά αυτό, ούτε μπορώ να το αποδείξω, αλλά μπορώ να πω ότι το ξέρω μέσω εμπειρίας. Το ξέρω ακούγεται σαν να προσβάλω τον εαυτό μου και την νοημοσύνη μου, ας το θέσω τότε διαφορετικά μήπως καταφέρω να σώσω λίγο την αξιοπρέπειά μου. Δεν μπορώ να προβάλω το απίστευτο Άι-Κιού μου στις ξένες γλώσσες. Δε μπορώ να πω τις κατάλληλες ατάκες την κατάλληλη στιγμή. Δε μπορώ να κάνω τα έξυπνα λογοπαίγνια πάνω στη συζήτηση.

Άλλος ένας λόγος είναι κάτι το οποίο το έχω συζητήσει επανειλημμένα με τους φίλους μου. Πάντα έλεγα ότι η διαμονή μου στη Βαρκελώνη είναι προσωρινή και ότι σύντομα θα γυρίσω στην Ελλάδα και ότι είμαι εδώ μόνο για τις σπουδές και για την επαγγελματική μου εμπειρία και μετά θα γυρίσω. Τελείωσα λοιπόν τις σπουδές και συνεχίζω να είμαι εδώ. Τελείωσε το πρώτο έτος τις δουλειάς και συνεχίζω να είμαι εδώ. Τώρα βρίσκομαι στα μέσα του 2ου έτους δουλειάς και αρχίζει να έχει περισσότερο ενδιαφέρον η δουλειά, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται μετά από τον ένα μήνα στην Μελβούρνη. Περισσότερα περί δουλειάς σε επόμενο ποστ που θα έχω νεότερα. Πάντως περιμένω νέα καλύτερου τίτλου (Quality Assurance Manager με το καλό) και αύξησης. Ή τουλάχιστον ελπίζω. Η ελπίδα λένε πεθαίνει τελευταία. Λοιπόν, όπως φαίνεται δεν πρόκειται να φύγω πολύ σύντομα. Τα σχέδιά μου λένε για πριν το καλοκαίρι. Αλλά όλα είναι ρευστά, τα δεδομένα αλλάζουνε διαρκώς και άλλωστε όλα στη ζωή έχουν την τιμή τους (έχουνε άραγε; ) Τι είναι αυτό που μας κάνει να δίνουμε απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα; Στα ερωτήματα που η απάντηση είναι ένα ψηφιακό ναι ή όχι, αλλά τα βάρη των παραμέτρων μπορούν να αλλάξουν δραματικά; Τι αύξηση μισθού θα με πείσει να καθίσω και άλλο στην Βαρκελώνη; 100 ευρώ; 1.000 ευρώ; 10.000 ευρώ; (η τιμές πάντα πάνε με τον μήνα καθαρά στο χέρι - αυτό είναι που μετράει, τι να το κάνω εγώ το μικτό και αυτό που παίρνω όλο το χρόνο; ). Οπότε η διαμονή λέω ότι είναι προσωρινή. Αυτό συνεπάγεται σε προσωρινές καταστάσεις. Αυτό συνεπάγεται σε προσωρινές κοινωνικές επαφές. Και αυτό συνεπάγεται σε αδυναμία κοινωνικής σχέσης (μήπως να πάω σε ψυχαναλυτή καλύτερα και να αφήσω το μπλοκ; ).

Και τώρα ερχόμαστε στο επόμενο θέμα συζήτησης: Ποιο είναι το κοινό μου; Ποιοι είστε εσείς που διαβάζετε ότι διαβάζετε; Αμφιβάλλω ότι ποτέ κάποιος θα διαβάσει μέχρι εδώ, αλλά αν το κάνετε στείλτε μου ένα κόμμεντ, είμαι πολύ περίεργος να μάθω. Και εδώ τίθενται διάφορα υποθέματα. Οι Ισπανοί φίλοι μου είναι λίγο έως απίθανο να διαβάσουν αυτό το μπλοκ. Από την άλλη ποιοι θα ήθελα να διαβάσουν αυτό το μπλοκ; Λίγοι και καλοί; Όλοι οι καλοί χωράνε ή μήπως εγώ και ο διχασμένος εαυτός μου; Μπορεί κανείς να είναι πλήρως ειλικρινής όταν μιλάει δημοσίως; Άλλωστε αυτό κάνουν οι πολιτικοί και είδαμε πώς κατάντησαν. Μπορώ να πω ότι παρόλο που δεν έχω τίποτα να κρύψω, ίσως η αλήθεια να πληγώσει κάποιους που αγαπάω. Τουλάχιστον στον επαγγελματικό τομέα δεν έχω τίποτα να φοβηθώ γιατί το αφεντικό μου δε μιλάει Ελληνικά. Ο τολμών νικά. Η απόφαση ελήφθη. Ο κύβος ερρίφθη. Θα αφήσω το μπλοκ μου ανοικτό για όσους θέλουν να το δουν. Υπάρχει λίνκ από το όνομά μου στα υπόλοιπα μπλοκ για όσους ενδιαφέρονται να το δουν. Δε ξέρω αν θα προσκαλέσω κανένα (με λίγα λόγια αν νιώσετε ξένος που δε σας έχω καλέσει να δείτε το μπλοκ μου, ίσως είναι επειδή δεν κάλεσα κανένα, αυτό δε σημαίνει ότι δεν είστε ευπρόσδεκτος στις σελίδες μου αγαπητέ μου αναγνώστη κάθε άλλο)

Ίσως αφήσω να γεμίσει με περισσότερες αερολογίες πρώτα το μπλοκ και μετά καλέσω κόσμο... ίσως από την άλλη να με βρείτε πρώτα εσείς πριν προλάβω να πω "Ekky-ekky-ekky-ekky-z'Bang, zoom-Boing, z'nourrrwringmm"